Monster: het einde van Ed Gein had anders kunnen zijn – uitleg over de finale op Netflix

In de laatste aflevering kiest Netflix voor een andere richting: minder moederfocus, meer fictieve ontmoetingen en een epiloog die het publiek verdeelt. Wat is feit, wat is verzonnen, en waarom schuurt juist dit einde zo?

De duisternis van Ed Gein gevangen in een Netflix-serie

Met Monster: Die Geschichte von Ed Gein keert Netflix terug naar de wereld van true crime. De serie gaat verder dan de gruwel van zijn misdaden en laat zien hoe een eenzame, beschadigde geest uitgroeide tot een macaber icoon.

Ed Gein was de teruggetrokken boer uit Plainfield, Wisconsin, bij wie in 1957 een huiveringwekkende werkelijkheid aan het licht kwam. Grafroof, menselijke relikwieën en een obsessie met zijn moeder vormden de kern. Die feiten zijn goed gedocumenteerd, maar de serie voegt een dramatische laag toe met aandacht voor zijn isolement en de maatschappelijke naschok van zijn daden. Dat levert meeslepende televisie op, maar ook discussie over waar feit ophoudt en fictie begint.

Het einde: een blik in Geins laatste dagen

De finale speelt zich af in een psychiatrische kliniek waar Gein zijn laatste jaren doorbrengt. Hij ontvangt fanbrieven en verliest zich in hallucinaties. De makers tonen zelfs ontmoetingen met andere beruchte criminelen, zoals Ted Bundy en Richard Speck. Zulke scènes zijn volledig fictief.

De aflevering concentreert zich op Geins herinneringen aan zijn moeder, de bron van zijn schuld en waanbeelden. De rust van de kliniek staat in scherp contrast met de chaos in zijn hoofd. In werkelijkheid bleef Gein tot zijn dood in 1984 onder behandeling. De serie gebruikt die context als kapstok voor een slot dat meer psychologisch dan feitelijk wil zijn.

Van ‘Muttersöhnchen’ naar een ander einde

In de beginfase droeg het project de werktitel Muttersöhnchen en zou de laatste aflevering volledig draaien om de symbiotische band tussen Gein en zijn moeder, volgens velen de kern van zijn ontsporing. Uiteindelijk koos Ryan Murphy voor een soberder einde met de nadruk op Geins afzondering en de nasleep van zijn daden.

Die verschuiving verandert de toon. Minder Freudiaanse symboliek, meer institutionele leegte. Op sociale media lopen de reacties uiteen. Sommige kijkers prijzen de ingetogen benadering, anderen missen de diepere psychologische laag. Het resultaat is een slot dat afstandelijker aanvoelt, maar trouw blijft aan de strakke vormgeving van de serie.

Wat is feit en wat is fictie?

De serie mengt historische feiten met creatieve invulling. Zo kun je de balans lezen:

• Feit: Gein werd in 1957 gearresteerd in Plainfield en bracht de rest van zijn leven door in psychiatrische instellingen. Hij overleed in 1984.
• Feit: Zijn zaak inspireerde films als Psycho en The Texas Chain Saw Massacre.
• Fictie: De ontmoetingen met Ted Bundy en Richard Speck. Daar bestaan geen bronnen voor.
• Fictie: Personages als Adeline Watkins zijn volledig verzonnen om Gein een dramatische tegenstem te geven.
• Grijs gebied: De fanbrieven. Bekend is dat beruchte daders vaak post ontvingen, maar specifieke gegevens over Gein ontbreken.

Netflix kiest duidelijk voor een hybride aanpak: een verhaal dat zowel reconstructie als drama wil zijn. Dat levert spanning op tussen authenticiteit en effect.

Bevredigend einde of gemiste kans?

Voor sommige kijkers voelt het slot als een gemiste kans om dieper in Geins psyche te duiken. Anderen waarderen juist de ingetogen regie en de afwezigheid van sensatiezucht. Hoe dan ook laat de serie een blijvende indruk achter.

De hand van Ryan Murphy is herkenbaar in de stijlvolle beelden, de sterke casting en de zorgvuldige opbouw. Toch wijzen historici op onnauwkeurigheden en creatieve vrijheden die de grens tussen waarheid en verbeelding vervagen.

De morele vraag blijft daarom hangen: wanneer verrijkt drama de waarheid en wanneer verdraait het die?
Monster: Die Geschichte von Ed Gein eindigt bewust koel en afstandelijk. Het slot laat kijkers verdeeld achter, maar dat lijkt precies wat de makers voor ogen hadden: een verhaal dat nog lang nazindert, ook na de aftiteling.