Voor puzzelen heb ik het geduld niet - bovendien staat er op de doos al wat het uiteindelijk wordt; een tamelijk overbodige exercitie dus. Op Netflix ben ik inmiddels door Ozark (aanrader!), La Casa de Papel (seizoen 4, beetje mwoah) en Tiger King (kijken!) heen. Tijd voor een nieuwe coronahobby dus. Maar wat in vredesnaam?!
Dit zat ik me af te vragen terwijl ik naar m'n playlist Favoriete Liedjes luisterde via de soundbar waar normaal gesproken ook het geluid van de tv uitkomt. Die tv stond nog wel aan, maar dus op mute. Op het scherm zag ik op NPO1 - daar stond-ie nog op omdat ik vermoedelijk eerder even naar het Journaal had gekeken - een man met lang haar viool spelen op een of ander plein. Het was André Rieu.
Iemand bij wie ik met geluid aan meteen zou wegzappen, maar zo zonder geluid was het mooi schouwspel. Hij zwierde zelf leuk door het beeld, maar het mooiste waren de close-ups van het publiek, dat ook gezellig meedeinde op de walsklanken - ik denk tenminste dat het walsklanken waren... Zo zonder geluid een heerlijk absurdistisch gebeuren. Ik heb er een half uur ademloos naar zitten kijken. Hieronder een korte sfeerimpressie van mijn nieuwe hobby (en na het zien van de beelden ook die van jou, neem ik aan).
Nieuwe hobby: André Rieu zonder geluid kijken. Echt fijn, kan het iedereen aanbevelen. pic.twitter.com/xfNpEfeYFV
— André van den Ende (@zwoebe) April 7, 2020