Unpopular opinion: puzzelen is hartstikke stom!

Dit stukje kon me wel eens honderden bedreigingen gaan opleveren - waarschijnlijk in stukjes geknipt die ik dan zelf weer in elkaar mag zetten - maar ik vind ook dat je van je hart geen moordkuil moet maken: ik vind puzzelen maar een stomme bezigheid. Zo. Dat is eruit.

Natuurlijk zeg ik dat niet zomaar. Honderdduizenden mensen waren de coronacrisis niet doorgekomen zonder puzzelen, en ook nu zullen er nog aardig wat mensen zijn die een willekeurig stukje uitgesneden karton in een andere willekeurig uitgesneden stukje karton proberen te drukken. Dus wie ben ik dan om dat even onbeargumenteerd een stomme bezigheid te noemen. Daarom volgens hieronder wat overpeinzingen over puzzelen...

Het eindresultaat staat al op de doos; puzzelen is van elk verrassingseffect gespeend

Alsof je een hele voetbalwedstrijd gaat kijken waarvan je de uitslag al weet. Dat doe je niet, tenzij het de halve finale van het EK '88 is en je van Duitsland wint. Maar puzzelaars kunnen gerust op de doos twee paarden in een weiland zien staan, dan uren stukjes in elkaar stoppen om er, als alle stukjes in elkaar zitten, achter te komen dat er inderdaad twee paarden in een weiland staan.

Puzzelen zou een prima bezigheid kunnen zijn, maar dan wel met de volgende verbetering: op de doos staan twee paarden in een weiland, maar na drie uur puzzelen blijkt dat je ineens Ron Brandsteder met een rode puntmuts op z'n hoofd en een pijp in z'n mond in elkaar hebt gezet. Dan ben ik om. Dan ga ik ook puzzelen.

Is een schilderij of een poster kopen niet veel effectiever?

Als je dan je twee paarden in een weiland - of dus bij voorkeur Ron Brandsteder met een rode puntmuts op z'n hoofd en een pijp in z'n mond - in elkaar hebt gezet, kun je er ook niet eens echt van genieten. Want wat je na al noeste puzzelarbeid voor je ziet is een halfgare afbeelding met allemaal randjes van de puzzelstukjes erin. In de tijd dat je aan het puzzelen bent, kun je buiten zelf wel 79 paarden in de wei fotograferen - en met een beetje geluk ook nog een Ron Brandsteder met een rode puntmuts op z'n hoofd en een pijp in z'n mond.

En - laten we eerlijke zijn - zelfs voor de grootste puzzelfan is puzzelen soms behoorlijk frustrerend

Het zou rustgevend zijn. Dat snap ik op zich wel, want zoals hierboven al gemeld: puzzelen is van elk verrassingseffect gespeend; je weet precies wat je krijgt. Je weet alleen niet wánneer je het krijgt. Of om het anders te zeggen: voor je het plaatje krijgt dat op de doos staat, moet je al die kolerestukjes in elkaar drukken. En je maakt mij niet wijs dat zelfs de grootste puzzelfan niet wanhopig wordt als net dat ene stukje van de rode puntmuts van Ron Brandsteder er maar niet lijkt te zijn. Nee, niks rustgevend. Dat gaat er bij mij niet in.

Puzzelen is dus kortom een zenuwslopende bezigheid waarbij je na een paar uur een gemankeerde afbeelding va twee paarden krijgt in plaats van een schitterende plaat van Ron Brandsteder met rode puntmuts op z'n hoofd en een pijp in z'n mond. Het punt is gemaakt denk ik. (Edoch: de liefhebber kan onderstaande afbeelding printen, in stukjes knippen en weer in elkaar zetten; ieder z'n (stomme) hobby...